| Author: | Seyfullah Aydın | ISBN: | 9781310042706 |
| Publisher: | Seyfullah Aydın | Publication: | February 27, 2015 |
| Imprint: | Smashwords Edition | Language: | Turkish |
| Author: | Seyfullah Aydın |
| ISBN: | 9781310042706 |
| Publisher: | Seyfullah Aydın |
| Publication: | February 27, 2015 |
| Imprint: | Smashwords Edition |
| Language: | Turkish |
Tarihin en çok sürgüne uğratılan ulusu, Allah tarafından kendilerine vaat edilen topraklarından sürekli kovuldular ve vatansız olarak dünyayı dolaştılar.
Ama
Dünyada var oldular.
Bu bir ceza mıydı, yoksa onlar için ödül müydü belli değil; fakat gerçek şu, dünyanın diğer uluslarının, o ulusa, hep yabancı gözüyle bakmaları ve onları her an yurtlarından kovmak için hazırlık yapmalarıdır.
Zamanı gelince de kovdular. Onlar da her an kovulacaklarını düşündüklerinden; denklerini, bir kenarda hazır tutular.
Ve
Bulundukları toprakları, terk etmenin psikolojisiyle; pahada değerli yükte hafif olanın peşinden koşarak; kendilerini değerli kılmayı başardılar. Terk ettikleri yerleri ise değersizleştirdiler.
Sonunda vaat edilen topraklara adım atılar; ama tarihi döngülerinin intikamını alırcasına zalimleştiler. Boyunlarındaki dışlanmışlık halkasını başkalarına takmanın yollarını aradılar ve buldular. Hep var oldular; fakat başkalarının var olmasını bir türlü kabullenmediler.
Vatansızlar, vatan buldular ve o vatanı vatansızlaştırdılar.
Seyfullah AYDIN
Sanki Güneş üzerlerine geliyordu. Sıcaklık git gide artıyordu. Her şey buharlaşıyordu. İnsanlar serinlenmek için, kuytu köşeler ve gölgelik yerler arıyorlardı. Vardıkları her gölgelik ve kuytu yerler adeta onları boğuyordu. Sıcaklık öyle artmıştı ki bulundukları yerde, zift gibi eriyorlardı. Güçleri tükenmek üzereydi; akıllarına su geldi ve hep birlikte suya doğru koşmaya başladılar; sanki bir güç onları engelliyordu, tıkanmışlardı; yavaş yavaş yürüdüler ve güçlükle suyun başına vardılar…
Oda ne!
Su, fokur fokur kaynıyordu ve buharlaşarak gökyüzüne doğru yol alıyordu. Tüm ümitler tükenmişti; ne sığınacak bir gölge, ne girilecek bir su vardı.
İçlerinden birisi:
-Tanrılarımıza gidelim, bize ancak onlar yardım eder! Dedi.
Ve
Putların bulunduğu alana geldiklerinde; yerlere kapanarak Tanrılarına yalvarıp yakardılar. Tanrılarının şekilleri ve renkleri değişmeye başlamıştı. Tanrıları ateş gibiydi ve her put bir “kora” dönüşmüştü. Kendi elleriyle yaptıkları putlar onları yakıyordu; ufaktan bir ses duyuldu:
-Nerede, bize bu olacakları haber veren zat; belki bize yol gösterir?
Tarihin en çok sürgüne uğratılan ulusu, Allah tarafından kendilerine vaat edilen topraklarından sürekli kovuldular ve vatansız olarak dünyayı dolaştılar.
Ama
Dünyada var oldular.
Bu bir ceza mıydı, yoksa onlar için ödül müydü belli değil; fakat gerçek şu, dünyanın diğer uluslarının, o ulusa, hep yabancı gözüyle bakmaları ve onları her an yurtlarından kovmak için hazırlık yapmalarıdır.
Zamanı gelince de kovdular. Onlar da her an kovulacaklarını düşündüklerinden; denklerini, bir kenarda hazır tutular.
Ve
Bulundukları toprakları, terk etmenin psikolojisiyle; pahada değerli yükte hafif olanın peşinden koşarak; kendilerini değerli kılmayı başardılar. Terk ettikleri yerleri ise değersizleştirdiler.
Sonunda vaat edilen topraklara adım atılar; ama tarihi döngülerinin intikamını alırcasına zalimleştiler. Boyunlarındaki dışlanmışlık halkasını başkalarına takmanın yollarını aradılar ve buldular. Hep var oldular; fakat başkalarının var olmasını bir türlü kabullenmediler.
Vatansızlar, vatan buldular ve o vatanı vatansızlaştırdılar.
Seyfullah AYDIN
Sanki Güneş üzerlerine geliyordu. Sıcaklık git gide artıyordu. Her şey buharlaşıyordu. İnsanlar serinlenmek için, kuytu köşeler ve gölgelik yerler arıyorlardı. Vardıkları her gölgelik ve kuytu yerler adeta onları boğuyordu. Sıcaklık öyle artmıştı ki bulundukları yerde, zift gibi eriyorlardı. Güçleri tükenmek üzereydi; akıllarına su geldi ve hep birlikte suya doğru koşmaya başladılar; sanki bir güç onları engelliyordu, tıkanmışlardı; yavaş yavaş yürüdüler ve güçlükle suyun başına vardılar…
Oda ne!
Su, fokur fokur kaynıyordu ve buharlaşarak gökyüzüne doğru yol alıyordu. Tüm ümitler tükenmişti; ne sığınacak bir gölge, ne girilecek bir su vardı.
İçlerinden birisi:
-Tanrılarımıza gidelim, bize ancak onlar yardım eder! Dedi.
Ve
Putların bulunduğu alana geldiklerinde; yerlere kapanarak Tanrılarına yalvarıp yakardılar. Tanrılarının şekilleri ve renkleri değişmeye başlamıştı. Tanrıları ateş gibiydi ve her put bir “kora” dönüşmüştü. Kendi elleriyle yaptıkları putlar onları yakıyordu; ufaktan bir ses duyuldu:
-Nerede, bize bu olacakları haber veren zat; belki bize yol gösterir?
