| Author: | Esma Koç | ISBN: | 1230003136249 |
| Publisher: | Kobo Writing Life | Publication: | March 25, 2019 |
| Imprint: | Language: | Turkish |
| Author: | Esma Koç |
| ISBN: | 1230003136249 |
| Publisher: | Kobo Writing Life |
| Publication: | March 25, 2019 |
| Imprint: | |
| Language: | Turkish |
Okumayan ve çalışmayan Hamit, ailesi tarafından sorunlu kabul edilir. Hamit kendi çabasıyla resim çizmektedir. Bir gün babası Mithat, ona kendisini mirastan men ettiğini, eğer ailenin tablosunu çizerse onun resim dünyasında ilerlemesine yardım edeceğini söyler. Başka çaresi olmayan Hamit bunu kabul eder. Evin diğer üyelerine resim çizdiğini söylememesi ve onların verdikleri fikirleri dinlememesi sonucu her gün kavga ederler. Nefret ettiği kardeşi Ümit’le kavgaları zirveye ulaşmışken Hamit’i bir virüsten farksız gören abisi Necati’nin geliştirdiği virüs çalınır ve ailenin hayatı değişmeye başlar.
"—Hamit, Ümit, lütfen durun, dedi Betül yukarı çıkarak.
—BEN TABİ Kİ SORUMLULUK SAHİBİYİM! SEN YILLARDIR DEFNE’YE HAYATI ZİNDAN EDERKEN BEN ONUN DAHA İYİ BİR ORTAMDA BÜYÜMESİ İÇİN ÇALIŞIYORDUM! dedi Ümit.
—Senin olduğun yerin zindandan farkı yokken nasıl onun iyi bir ortamda büyümesini sağladığını söyleyebiliyorsun ki? dedi Hamit. Ümit ona bir yumruk attı. O sırada eve Necati geldi. Merdivenlerden sakince yukarı çıktı.
—KAVGA ETMEYİN! ABİ, SONUNDA! Gel, şunları ayır, dedi Betül panikle. Necati istifini bozmadan merdivenlerden çıktı.
—Ah! Ah! Bir virüsten farkın yok! Hayatımı sömürüyorsun. Ne zaman senden kurtulacağız ve evde sorun bitecek merak ediyorum. Merak ediyorum evin hasta çocuğu olarak Ümit, bu virüs Hamit’ten kurtulup sağlıklı bir şekilde yaşayabilecek misin? Bahse girilecek bir konu, dedi Necati umursamaz bir şekilde ve ilerledi. Ümit Hamit’i bıraktı. Hamit öfkeyle ayağa kalktı.
—Abi! Onlarla böyle konuşmamalısın! Ne hasta çocuğu, ne virüsü? dedi Betül sertçe. Ümit öfkeyle Necati’ye bakıyordu.
—Yalan mı? Hamit ölümcül bir hastalık gibi. Kendisi ölmez ama çevresindekileri öldürür. Ümit’inse başının hastalıktan kurtulduğu yok.
—Alerji! Hastalık değil! dedi Ümit sertçe.
—Aynı şey, dedi Necati ve odasına gitti. Hamit öfkeyle yumruğunu sıktı. Ümit elini onun omzuna koydu.
—Boş ver onu, dedi sessizce."
Okumayan ve çalışmayan Hamit, ailesi tarafından sorunlu kabul edilir. Hamit kendi çabasıyla resim çizmektedir. Bir gün babası Mithat, ona kendisini mirastan men ettiğini, eğer ailenin tablosunu çizerse onun resim dünyasında ilerlemesine yardım edeceğini söyler. Başka çaresi olmayan Hamit bunu kabul eder. Evin diğer üyelerine resim çizdiğini söylememesi ve onların verdikleri fikirleri dinlememesi sonucu her gün kavga ederler. Nefret ettiği kardeşi Ümit’le kavgaları zirveye ulaşmışken Hamit’i bir virüsten farksız gören abisi Necati’nin geliştirdiği virüs çalınır ve ailenin hayatı değişmeye başlar.
"—Hamit, Ümit, lütfen durun, dedi Betül yukarı çıkarak.
—BEN TABİ Kİ SORUMLULUK SAHİBİYİM! SEN YILLARDIR DEFNE’YE HAYATI ZİNDAN EDERKEN BEN ONUN DAHA İYİ BİR ORTAMDA BÜYÜMESİ İÇİN ÇALIŞIYORDUM! dedi Ümit.
—Senin olduğun yerin zindandan farkı yokken nasıl onun iyi bir ortamda büyümesini sağladığını söyleyebiliyorsun ki? dedi Hamit. Ümit ona bir yumruk attı. O sırada eve Necati geldi. Merdivenlerden sakince yukarı çıktı.
—KAVGA ETMEYİN! ABİ, SONUNDA! Gel, şunları ayır, dedi Betül panikle. Necati istifini bozmadan merdivenlerden çıktı.
—Ah! Ah! Bir virüsten farkın yok! Hayatımı sömürüyorsun. Ne zaman senden kurtulacağız ve evde sorun bitecek merak ediyorum. Merak ediyorum evin hasta çocuğu olarak Ümit, bu virüs Hamit’ten kurtulup sağlıklı bir şekilde yaşayabilecek misin? Bahse girilecek bir konu, dedi Necati umursamaz bir şekilde ve ilerledi. Ümit Hamit’i bıraktı. Hamit öfkeyle ayağa kalktı.
—Abi! Onlarla böyle konuşmamalısın! Ne hasta çocuğu, ne virüsü? dedi Betül sertçe. Ümit öfkeyle Necati’ye bakıyordu.
—Yalan mı? Hamit ölümcül bir hastalık gibi. Kendisi ölmez ama çevresindekileri öldürür. Ümit’inse başının hastalıktan kurtulduğu yok.
—Alerji! Hastalık değil! dedi Ümit sertçe.
—Aynı şey, dedi Necati ve odasına gitti. Hamit öfkeyle yumruğunu sıktı. Ümit elini onun omzuna koydu.
—Boş ver onu, dedi sessizce."
